_1389789483.jpg "هارد اکسترنال NINJA2")
قیمت مناسب را از ما بخواهید
تحویل در تمام کشور
021-66934453
آخرین مطالب بروز شده
تفاوت فیلمبرداری با DSLRها و Camcorderها
در سالهای اخیر فیلمبرداری با دوربین‌های عکاسی DSLR بسیار باب شده است و فیلمسازان از این دوربین‌ها در پروژه‌های مختلفی از ساخت فیلمهای کوتاه و مستند گرفته تا فیلمهای بلند سینمایی بهره می‌برند. شاید برای خیلی‌ها این سوال پیش آمده باشد که چرا این دوربین‌ها که در اصل برای عکاسی ساخته شده‌اند اینقدر برای فیلمبرداری مورد استفاده قرارمی‌گیرند؟ در این مطلب ضمن بررسی تفاوت‌های دوربین‌های DSLR و دوربین‌های مخصوص فیلمبرداری (camcorders) به این سوال پاسخ خواهم داد.
در اینجا مقصود از camcorderها دوربین‌های مخصوص فیلمبرداری است که در رده‌ای بالاتر از دوربین‌های فیلمبرداری خانگی قرار می‌گیرند، اما با دوربین‌های سینمایی کاملاً متفاوت هستند. ممکن است در جاهای مختلف از عنوان دوربین‌های فیلمبرداری حرفه‌ای در مورد آنها استفاده شود که بیشتر برای ایجاد تمایز بین این رده از دوربین‌ها و دوربین‌های در اصطلاح handycam خانگی است. اهمیت این مطلب از آنجایی است که رده‌ی دیگری از دوربین‌های فیلمبرداری سینمایی (دوربین‌هایی نظیر Canon EOS C100 یا Sony FS7) وجود دارد که بسیار گران‌قیمت‌تر هستند و از لحاظ امکانات هم با camcorderهای حرفه‌ای تفاوت‌های بسیاری دارند!
عمق میدان و عملکرد در ISOهای بالا
مهمترین تفاوت بین این دو نوع دوربین، که عمده برتری دوربین‌های DSLR هم بشمار می‌رود، اندازه‌ی سنسور تصویر در آنها است. دوربین‌های DSLR در دو نوع متداول فول فریم و سایز APS-C تولید می‌شوند که دارای سنسورهایی بسیار بزرگتر از سنسورهای تصویر به‌کا‌ررفته در دوربین‌های فیلمبرداری معمول (camcorder) هستند. اندازه‌ی بسیار بزرگتر سنسور تصویر در دوربین‌های DSLR باعث می‌شود تا با لنز‌هایی با مشخصات برابر با دوربین‌های فیلمبرداری به عمق میدان بسیار کمتری دست‌یافت. عمق میدان کم باعث می‌شود تا فیلمساز بتواند با محوکردن پس‌زمینه تأکید بیشتری بر روی سوژه داشته باشد. این امر سبب می‌شود که فیلم گرفته شده در اصطلاح سینمایی‌تر جلوه کند، چرا که در اکثر فیلمهای سینمایی از این تکنیک استفاده می‌شود. همین امکان دستیابی به عمق میدان کم با صرف هزینه‌ای بسیار پایین‌تر از خرید دوربین‌های حرفه‌ای و بسیار گران‌قیمت سینمایی دلیل اصلی بسیاری از فیلمسازان مستقل برای استفاده از دوربین‌های DSLR در ساخت فیلم‌هایشان است.
DOF
سنسور بزرگتر یک مزیّت دیگر هم برای این دوربین‌ها به همراه داشته است و آن امکان فیلمبرداری در نور کم و در ISOهای بالا است. البته، از این لحاظ بین دوربین‌های مختلف DSLR تفاوت‌هایی وجود دارد و همگی در یک سطح نیستند. برای مثال، دوربین کانن 5D Mark III که یک DSLR فول فریم است در فیلمبرداری در نور کم عملکرد بسیار خوبی دارد و نویز کمی در فیلم‌ها ایجاد می‌کند؛ اما دوربین کانن 700D که یک DSLR سایز APS-C است در نور کم و ISOهای بالا به هیچ وجه عملکرد مشابه 5D Mark III را ندارد و نویز بیشتری را در فیلم‌ها ایجاد می‌کند.
سنسورهای تصویر کوچک بکار رفته در camcorderها عمق میدان بسیار بیشتری را ایجاد می‌کنند که جدا کردن سوژه از پس‌زمینه را دشوار می‌کند. همچنین، در نور کم و ISOهای بالا هم اکثر این دوربین‌ها به نسبت دوربین‌های DSLR نویز بیشتری را در فیلمهای ضبط شده ایجاد می‌کنند که البته در این زمینه عملکردی تقریباً مشابه با دوربین‌های DSLR سایز APS-C دارند.
قابلیّت تعویض لنز
changing-lens-4
یک برتری دیگر دوربین‌های DSLR در مقابل camcorderها این است که برای مقاصد متفاوت فیلمبرداری می‌توان لنز دوربین را براحتی تعویض کرد و همچنین این بدین معنی است که امکان استفاده از لنزهای سینمایی بسیار باکیفیت ساخت شرکت‌هایی نظیر زایس نیز وجود دارد. هرچند که اکثر camcorderها دارای لنزهای زوم غیر قابل تعویض هستند که فاصله‌ی کانونی خوبی را از واید تا تله پوشش می‌دهند؛ اما این لنزها کیفیت اُپتیکی لنزهای حرفه‌ای‌تر دوربین‌های DSLR را ندارند! در اکثر آنها دیافراگم لنز ثابت نیست و با زوم کردن دریچه‌ی دیافراگم نیز تا چند استاپ بسته می‌شود. همچنین دستیابی به فواصل کانونی سوپر واید و افکت fish eye هم با این لنزها ناممکن است. بنابراین، استفاده از دوربین‌های DSLR دست فیلمسازان را برای انتخاب بین انواع لنز با مشخصات متفاوت باز خواهدگذاشت، در حالی که فیلمساز در صورت استفاده از دوربین‌های فیلمبرداری به یک لنز با مشخصات ثابت محدود می‌شود.
امکانات ضبط صدا
تا اینجا دوربین‌های DSLR دو برتری مهم داشتند که باعث جذب بسیاری از فیلمسازان مستقل برای رسیدن به تصویری سینمایی می‌شد؛ اما در مورد امکانات ضبط صدا، برتری از آن دوربین‌های فیلمبرداری است. البته تعجّبی هم ندارد، برخلاف DSLRها، این دوربین‌ها مخصوص ضبط فیلم ساخته شده‌اند و باید امکانات ضبط صدای خوبی را هم ارائه دهند. اکثر این دوربین‌ها علاوه بر میکروفون‌های داخلی بهتری که برای ضبط صدا دارند، دارای درگاه XLR هم می‌باشند که درگاه استاندارد حرفه‌ای برای اتصال میکروفون به دوربین است. همچنین، امکان تنظیم سطح (level) صدا و مانیتورینگ صدا (از طریق اتصال هدفون به دوربین) هم در اکثر camcorderهای حرفه‌ای وجود دارد.
xa25_feature_16
در مقابل، بسیاری از دوربین‌های DSLR (مخصوصاً DSLRهای سطح مبتدی و متوسط) دارای درگاه اتصال میکروفون خارجی نیستند و آنهایی هم که این امکان را دارند از درگاه استریوی 3.5 میلیمتری استفاده می‌کنند که استحکام درگاه XLR را ندارد و کاملاً مستعد جدا شدن است. استفاده از میکروفون داخلی این دوربین‌ها هم با محدودیّت‌هایی همراه است. صدای فشردن دکمه‌ها و چرخاندن پیچ‌های تنظیم دوربین در هنگام فیلمبرداری به وضوح در فیلم ضبط می‌شود و علاوه بر آن در بسیاری از دوربین‌های DSLR (بجز DSLRهای کانن که مجهز به لنزهای STM این شرکت می‌باشند) در صورت استفاده از فوکوس خودکار، صدای موتور فوکوس خودکار لنز هم در فیلم ضبط خواهد شد. البته باید در نظر داشت که در پروژه‌های مهم تصویربرداری، بخصوص ساخت فیلمهای کوتاه و سینمایی، صدا به طور جداگانه ضبط خواهد شد و محدودیّت‌های دوربین‌های DSLR در این زمینه خیلی اهمیّت نخواهد داشت.
دیگر تفاوت‌ها
هرچند که امروزه ممکن است زوم‌کردن در هنگام فیلمبرداری دیگر خیلی مورد استفاده نباشد (البته در کارهای مستند همچنان بسیار مهم و قابل‌استفاده است)، اما به هرحال، دوربین‌های فیلمبرداری امکان زوم الکترونیکی (power zoom) را با فشردن دکمه یا کشیدن اهرمی که بر روی دوربین تعبیه شده فراهم می‌سازند که نتیجه‌اش زوم نرم و بی‌صدا است. برای زوم کردن با دوربین‌های DSLR باید به صورت دستی حلقه‌ی زوم لنز را بچرخانید که مطمئناً به نرمی و دقت زوم با دوربین‌های فیلمبرداری نخواهد بود.
دو امکان focus peaking و zebra stripes هم که معمولاً در دوربین‌های فیلمبرداری وجود دارند در اکثر دوربین‌های DSLR غایب‌اند. اولی در تعیین فوکوس درست بر روی سوژه به فیلمبردار کمک می‌کند و دومی برای تعیین نوردهی درست بدون از دست‌دادن جزئیات در highlightها مورد استفاده قرار می‌گیرد.
یکی از امکانات بسیار کاربردی و مهم دوربین‌های فیلمبرداری، منظره‌یاب الکترونیکی (EVF) آنها است که دیدن صحنه‌ی فیلمبرداری را (مخصوصاً در نور شدید خورشید) بسیار آسان‌تر می‌کند. منظره‌یاب الکترونیکی در بسیاری از camcorderهای امروزی یافت می‌شود؛ اما در دوربین‌های DSLR برای دیدن صحنه‌ی فیلمبرداری به LCD دوربین محدود خواهید بود. همچنین LCD بسیاری از دوربین‌های DSLR چرخان نیست و این کار فیلمبرداری از زاویه‌های بسیار بالا و پایین را مشکل می‌کند. البته در بعضی از دوربین‌های DSLR امکان خروجی HDMI برای مانیتور (و ضبط‌کننده‌ی) جداگانه وجود دارد که می‌تواند تا حد زیادی این مشکل را برطرف کند.
Canon-flip-out-LCD
مشکل rolling shutter هم که در هنگام حرکت سریع دوربین به بالا و پایین یا طرفین ایجاد می‌شود بستگی به نوع سنسور به کاررفته در دوربین دارد. در اغلب دوربین‌های DSLR از سنسورهای CMOS استفاده می‌شود و این مشکل در تمام دوربین‌های DSLR وجود دارد. در دوربین‌های فیلمبرداری که از سنسورهای CMOS بهره می‌برند هم این مشکل کم و بیش وجود دارد، اما شدّت آن کمتر از دوربین‌های DSLR است و در دوربین‌های فیلمبرداری که دارای سنسورهای CCD هستند این مشکل اصلاً وجود ندارد.
در آخر باید این نکته را یاد‌آوری کنم که هرچند از لحاظ کیفیت و سینمایی بودن تصویر، دوربین‌های DSLR از جمله مقرون به صرفه‌ترین گزینه‌های فیلمسازان مستقل هستند، اما حداقل برای برخی ژانرهای فیلمسازی (مانند فیلمهای مستندی که نیاز به زوم و فوکوس خودکار سریع دارند) و موقعیّت‌های فیلمبرداری (مانند فیلمبرداری از مجالس و عروسی‌ها) خیلی مناسب نیستند. بنابراین، یکی از معیار‌های انتخاب بین این دو نوع دوربین باید نوع کاربری مورد‌نظر خریدار باشد.
تفاوت فیلمبرداری با DSLRها و Camcorderها
در سالهای اخیر فیلمبرداری با دوربین‌های عکاسی DSLR بسیار باب شده است و فیلمسازان از این دوربین‌ها در پروژه‌های مختلفی از ساخت فیلمهای کوتاه و مستند گرفته تا فیلمهای بلند سینمایی بهره می‌برند. شاید برای خیلی‌ها این سوال پیش آمده باشد که چرا این دوربین‌ها که در اصل برای عکاسی ساخته شده‌اند اینقدر برای فیلمبرداری مورد استفاده قرارمی‌گیرند؟ در این مطلب ضمن بررسی تفاوت‌های دوربین‌های DSLR و دوربین‌های مخصوص فیلمبرداری (camcorders) به این سوال پاسخ خواهم داد.
در اینجا مقصود از camcorderها دوربین‌های مخصوص فیلمبرداری است که در رده‌ای بالاتر از دوربین‌های فیلمبرداری خانگی قرار می‌گیرند، اما با دوربین‌های سینمایی کاملاً متفاوت هستند. ممکن است در جاهای مختلف از عنوان دوربین‌های فیلمبرداری حرفه‌ای در مورد آنها استفاده شود که بیشتر برای ایجاد تمایز بین این رده از دوربین‌ها و دوربین‌های در اصطلاح handycam خانگی است. اهمیت این مطلب از آنجایی است که رده‌ی دیگری از دوربین‌های فیلمبرداری سینمایی (دوربین‌هایی نظیر Canon EOS C100 یا Sony FS7) وجود دارد که بسیار گران‌قیمت‌تر هستند و از لحاظ امکانات هم با camcorderهای حرفه‌ای تفاوت‌های بسیاری دارند!
عمق میدان و عملکرد در ISOهای بالا
مهمترین تفاوت بین این دو نوع دوربین، که عمده برتری دوربین‌های DSLR هم بشمار می‌رود، اندازه‌ی سنسور تصویر در آنها است. دوربین‌های DSLR در دو نوع متداول فول فریم و سایز APS-C تولید می‌شوند که دارای سنسورهایی بسیار بزرگتر از سنسورهای تصویر به‌کا‌ررفته در دوربین‌های فیلمبرداری معمول (camcorder) هستند. اندازه‌ی بسیار بزرگتر سنسور تصویر در دوربین‌های DSLR باعث می‌شود تا با لنز‌هایی با مشخصات برابر با دوربین‌های فیلمبرداری به عمق میدان بسیار کمتری دست‌یافت. عمق میدان کم باعث می‌شود تا فیلمساز بتواند با محوکردن پس‌زمینه تأکید بیشتری بر روی سوژه داشته باشد. این امر سبب می‌شود که فیلم گرفته شده در اصطلاح سینمایی‌تر جلوه کند، چرا که در اکثر فیلمهای سینمایی از این تکنیک استفاده می‌شود. همین امکان دستیابی به عمق میدان کم با صرف هزینه‌ای بسیار پایین‌تر از خرید دوربین‌های حرفه‌ای و بسیار گران‌قیمت سینمایی دلیل اصلی بسیاری از فیلمسازان مستقل برای استفاده از دوربین‌های DSLR در ساخت فیلم‌هایشان است.
DOF
سنسور بزرگتر یک مزیّت دیگر هم برای این دوربین‌ها به همراه داشته است و آن امکان فیلمبرداری در نور کم و در ISOهای بالا است. البته، از این لحاظ بین دوربین‌های مختلف DSLR تفاوت‌هایی وجود دارد و همگی در یک سطح نیستند. برای مثال، دوربین کانن 5D Mark III که یک DSLR فول فریم است در فیلمبرداری در نور کم عملکرد بسیار خوبی دارد و نویز کمی در فیلم‌ها ایجاد می‌کند؛ اما دوربین کانن 700D که یک DSLR سایز APS-C است در نور کم و ISOهای بالا به هیچ وجه عملکرد مشابه 5D Mark III را ندارد و نویز بیشتری را در فیلم‌ها ایجاد می‌کند.
سنسورهای تصویر کوچک بکار رفته در camcorderها عمق میدان بسیار بیشتری را ایجاد می‌کنند که جدا کردن سوژه از پس‌زمینه را دشوار می‌کند. همچنین، در نور کم و ISOهای بالا هم اکثر این دوربین‌ها به نسبت دوربین‌های DSLR نویز بیشتری را در فیلمهای ضبط شده ایجاد می‌کنند که البته در این زمینه عملکردی تقریباً مشابه با دوربین‌های DSLR سایز APS-C دارند.
قابلیّت تعویض لنز
changing-lens-4
یک برتری دیگر دوربین‌های DSLR در مقابل camcorderها این است که برای مقاصد متفاوت فیلمبرداری می‌توان لنز دوربین را براحتی تعویض کرد و همچنین این بدین معنی است که امکان استفاده از لنزهای سینمایی بسیار باکیفیت ساخت شرکت‌هایی نظیر زایس نیز وجود دارد. هرچند که اکثر camcorderها دارای لنزهای زوم غیر قابل تعویض هستند که فاصله‌ی کانونی خوبی را از واید تا تله پوشش می‌دهند؛ اما این لنزها کیفیت اُپتیکی لنزهای حرفه‌ای‌تر دوربین‌های DSLR را ندارند! در اکثر آنها دیافراگم لنز ثابت نیست و با زوم کردن دریچه‌ی دیافراگم نیز تا چند استاپ بسته می‌شود. همچنین دستیابی به فواصل کانونی سوپر واید و افکت fish eye هم با این لنزها ناممکن است. بنابراین، استفاده از دوربین‌های DSLR دست فیلمسازان را برای انتخاب بین انواع لنز با مشخصات متفاوت باز خواهدگذاشت، در حالی که فیلمساز در صورت استفاده از دوربین‌های فیلمبرداری به یک لنز با مشخصات ثابت محدود می‌شود.
امکانات ضبط صدا
تا اینجا دوربین‌های DSLR دو برتری مهم داشتند که باعث جذب بسیاری از فیلمسازان مستقل برای رسیدن به تصویری سینمایی می‌شد؛ اما در مورد امکانات ضبط صدا، برتری از آن دوربین‌های فیلمبرداری است. البته تعجّبی هم ندارد، برخلاف DSLRها، این دوربین‌ها مخصوص ضبط فیلم ساخته شده‌اند و باید امکانات ضبط صدای خوبی را هم ارائه دهند. اکثر این دوربین‌ها علاوه بر میکروفون‌های داخلی بهتری که برای ضبط صدا دارند، دارای درگاه XLR هم می‌باشند که درگاه استاندارد حرفه‌ای برای اتصال میکروفون به دوربین است. همچنین، امکان تنظیم سطح (level) صدا و مانیتورینگ صدا (از طریق اتصال هدفون به دوربین) هم در اکثر camcorderهای حرفه‌ای وجود دارد.
xa25_feature_16
در مقابل، بسیاری از دوربین‌های DSLR (مخصوصاً DSLRهای سطح مبتدی و متوسط) دارای درگاه اتصال میکروفون خارجی نیستند و آنهایی هم که این امکان را دارند از درگاه استریوی 3.5 میلیمتری استفاده می‌کنند که استحکام درگاه XLR را ندارد و کاملاً مستعد جدا شدن است. استفاده از میکروفون داخلی این دوربین‌ها هم با محدودیّت‌هایی همراه است. صدای فشردن دکمه‌ها و چرخاندن پیچ‌های تنظیم دوربین در هنگام فیلمبرداری به وضوح در فیلم ضبط می‌شود و علاوه بر آن در بسیاری از دوربین‌های DSLR (بجز DSLRهای کانن که مجهز به لنزهای STM این شرکت می‌باشند) در صورت استفاده از فوکوس خودکار، صدای موتور فوکوس خودکار لنز هم در فیلم ضبط خواهد شد. البته باید در نظر داشت که در پروژه‌های مهم تصویربرداری، بخصوص ساخت فیلمهای کوتاه و سینمایی، صدا به طور جداگانه ضبط خواهد شد و محدودیّت‌های دوربین‌های DSLR در این زمینه خیلی اهمیّت نخواهد داشت.
دیگر تفاوت‌ها
هرچند که امروزه ممکن است زوم‌کردن در هنگام فیلمبرداری دیگر خیلی مورد استفاده نباشد (البته در کارهای مستند همچنان بسیار مهم و قابل‌استفاده است)، اما به هرحال، دوربین‌های فیلمبرداری امکان زوم الکترونیکی (power zoom) را با فشردن دکمه یا کشیدن اهرمی که بر روی دوربین تعبیه شده فراهم می‌سازند که نتیجه‌اش زوم نرم و بی‌صدا است. برای زوم کردن با دوربین‌های DSLR باید به صورت دستی حلقه‌ی زوم لنز را بچرخانید که مطمئناً به نرمی و دقت زوم با دوربین‌های فیلمبرداری نخواهد بود.
دو امکان focus peaking و zebra stripes هم که معمولاً در دوربین‌های فیلمبرداری وجود دارند در اکثر دوربین‌های DSLR غایب‌اند. اولی در تعیین فوکوس درست بر روی سوژه به فیلمبردار کمک می‌کند و دومی برای تعیین نوردهی درست بدون از دست‌دادن جزئیات در highlightها مورد استفاده قرار می‌گیرد.
یکی از امکانات بسیار کاربردی و مهم دوربین‌های فیلمبرداری، منظره‌یاب الکترونیکی (EVF) آنها است که دیدن صحنه‌ی فیلمبرداری را (مخصوصاً در نور شدید خورشید) بسیار آسان‌تر می‌کند. منظره‌یاب الکترونیکی در بسیاری از camcorderهای امروزی یافت می‌شود؛ اما در دوربین‌های DSLR برای دیدن صحنه‌ی فیلمبرداری به LCD دوربین محدود خواهید بود. همچنین LCD بسیاری از دوربین‌های DSLR چرخان نیست و این کار فیلمبرداری از زاویه‌های بسیار بالا و پایین را مشکل می‌کند. البته در بعضی از دوربین‌های DSLR امکان خروجی HDMI برای مانیتور (و ضبط‌کننده‌ی) جداگانه وجود دارد که می‌تواند تا حد زیادی این مشکل را برطرف کند.
Canon-flip-out-LCD
مشکل rolling shutter هم که در هنگام حرکت سریع دوربین به بالا و پایین یا طرفین ایجاد می‌شود بستگی به نوع سنسور به کاررفته در دوربین دارد. در اغلب دوربین‌های DSLR از سنسورهای CMOS استفاده می‌شود و این مشکل در تمام دوربین‌های DSLR وجود دارد. در دوربین‌های فیلمبرداری که از سنسورهای CMOS بهره می‌برند هم این مشکل کم و بیش وجود دارد، اما شدّت آن کمتر از دوربین‌های DSLR است و در دوربین‌های فیلمبرداری که دارای سنسورهای CCD هستند این مشکل اصلاً وجود ندارد.
در آخر باید این نکته را یاد‌آوری کنم که هرچند از لحاظ کیفیت و سینمایی بودن تصویر، دوربین‌های DSLR از جمله مقرون به صرفه‌ترین گزینه‌های فیلمسازان مستقل هستند، اما حداقل برای برخی ژانرهای فیلمسازی (مانند فیلمهای مستندی که نیاز به زوم و فوکوس خودکار سریع دارند) و موقعیّت‌های فیلمبرداری (مانند فیلمبرداری از مجالس و عروسی‌ها) خیلی مناسب نیستند. بنابراین، یکی از معیار‌های انتخاب بین این دو نوع دوربین باید نوع کاربری مورد‌نظر خریدار باشد.
تفاوت فیلمبرداری با DSLRها و Camcorderها
در سالهای اخیر فیلمبرداری با دوربین‌های عکاسی DSLR بسیار باب شده است و فیلمسازان از این دوربین‌ها در پروژه‌های مختلفی از ساخت فیلمهای کوتاه و مستند گرفته تا فیلمهای بلند سینمایی بهره می‌برند. شاید برای خیلی‌ها این سوال پیش آمده باشد که چرا این دوربین‌ها که در اصل برای عکاسی ساخته شده‌اند اینقدر برای فیلمبرداری مورد استفاده قرارمی‌گیرند؟ در این مطلب ضمن بررسی تفاوت‌های دوربین‌های DSLR و دوربین‌های مخصوص فیلمبرداری (camcorders) به این سوال پاسخ خواهم داد.
در اینجا مقصود از camcorderها دوربین‌های مخصوص فیلمبرداری است که در رده‌ای بالاتر از دوربین‌های فیلمبرداری خانگی قرار می‌گیرند، اما با دوربین‌های سینمایی کاملاً متفاوت هستند. ممکن است در جاهای مختلف از عنوان دوربین‌های فیلمبرداری حرفه‌ای در مورد آنها استفاده شود که بیشتر برای ایجاد تمایز بین این رده از دوربین‌ها و دوربین‌های در اصطلاح handycam خانگی است. اهمیت این مطلب از آنجایی است که رده‌ی دیگری از دوربین‌های فیلمبرداری سینمایی (دوربین‌هایی نظیر Canon EOS C100 یا Sony FS7) وجود دارد که بسیار گران‌قیمت‌تر هستند و از لحاظ امکانات هم با camcorderهای حرفه‌ای تفاوت‌های بسیاری دارند!
عمق میدان و عملکرد در ISOهای بالا
مهمترین تفاوت بین این دو نوع دوربین، که عمده برتری دوربین‌های DSLR هم بشمار می‌رود، اندازه‌ی سنسور تصویر در آنها است. دوربین‌های DSLR در دو نوع متداول فول فریم و سایز APS-C تولید می‌شوند که دارای سنسورهایی بسیار بزرگتر از سنسورهای تصویر به‌کا‌ررفته در دوربین‌های فیلمبرداری معمول (camcorder) هستند. اندازه‌ی بسیار بزرگتر سنسور تصویر در دوربین‌های DSLR باعث می‌شود تا با لنز‌هایی با مشخصات برابر با دوربین‌های فیلمبرداری به عمق میدان بسیار کمتری دست‌یافت. عمق میدان کم باعث می‌شود تا فیلمساز بتواند با محوکردن پس‌زمینه تأکید بیشتری بر روی سوژه داشته باشد. این امر سبب می‌شود که فیلم گرفته شده در اصطلاح سینمایی‌تر جلوه کند، چرا که در اکثر فیلمهای سینمایی از این تکنیک استفاده می‌شود. همین امکان دستیابی به عمق میدان کم با صرف هزینه‌ای بسیار پایین‌تر از خرید دوربین‌های حرفه‌ای و بسیار گران‌قیمت سینمایی دلیل اصلی بسیاری از فیلمسازان مستقل برای استفاده از دوربین‌های DSLR در ساخت فیلم‌هایشان است.
DOF
سنسور بزرگتر یک مزیّت دیگر هم برای این دوربین‌ها به همراه داشته است و آن امکان فیلمبرداری در نور کم و در ISOهای بالا است. البته، از این لحاظ بین دوربین‌های مختلف DSLR تفاوت‌هایی وجود دارد و همگی در یک سطح نیستند. برای مثال، دوربین کانن 5D Mark III که یک DSLR فول فریم است در فیلمبرداری در نور کم عملکرد بسیار خوبی دارد و نویز کمی در فیلم‌ها ایجاد می‌کند؛ اما دوربین کانن 700D که یک DSLR سایز APS-C است در نور کم و ISOهای بالا به هیچ وجه عملکرد مشابه 5D Mark III را ندارد و نویز بیشتری را در فیلم‌ها ایجاد می‌کند.
سنسورهای تصویر کوچک بکار رفته در camcorderها عمق میدان بسیار بیشتری را ایجاد می‌کنند که جدا کردن سوژه از پس‌زمینه را دشوار می‌کند. همچنین، در نور کم و ISOهای بالا هم اکثر این دوربین‌ها به نسبت دوربین‌های DSLR نویز بیشتری را در فیلمهای ضبط شده ایجاد می‌کنند که البته در این زمینه عملکردی تقریباً مشابه با دوربین‌های DSLR سایز APS-C دارند.
قابلیّت تعویض لنز
changing-lens-4
یک برتری دیگر دوربین‌های DSLR در مقابل camcorderها این است که برای مقاصد متفاوت فیلمبرداری می‌توان لنز دوربین را براحتی تعویض کرد و همچنین این بدین معنی است که امکان استفاده از لنزهای سینمایی بسیار باکیفیت ساخت شرکت‌هایی نظیر زایس نیز وجود دارد. هرچند که اکثر camcorderها دارای لنزهای زوم غیر قابل تعویض هستند که فاصله‌ی کانونی خوبی را از واید تا تله پوشش می‌دهند؛ اما این لنزها کیفیت اُپتیکی لنزهای حرفه‌ای‌تر دوربین‌های DSLR را ندارند! در اکثر آنها دیافراگم لنز ثابت نیست و با زوم کردن دریچه‌ی دیافراگم نیز تا چند استاپ بسته می‌شود. همچنین دستیابی به فواصل کانونی سوپر واید و افکت fish eye هم با این لنزها ناممکن است. بنابراین، استفاده از دوربین‌های DSLR دست فیلمسازان را برای انتخاب بین انواع لنز با مشخصات متفاوت باز خواهدگذاشت، در حالی که فیلمساز در صورت استفاده از دوربین‌های فیلمبرداری به یک لنز با مشخصات ثابت محدود می‌شود.
امکانات ضبط صدا
تا اینجا دوربین‌های DSLR دو برتری مهم داشتند که باعث جذب بسیاری از فیلمسازان مستقل برای رسیدن به تصویری سینمایی می‌شد؛ اما در مورد امکانات ضبط صدا، برتری از آن دوربین‌های فیلمبرداری است. البته تعجّبی هم ندارد، برخلاف DSLRها، این دوربین‌ها مخصوص ضبط فیلم ساخته شده‌اند و باید امکانات ضبط صدای خوبی را هم ارائه دهند. اکثر این دوربین‌ها علاوه بر میکروفون‌های داخلی بهتری که برای ضبط صدا دارند، دارای درگاه XLR هم می‌باشند که درگاه استاندارد حرفه‌ای برای اتصال میکروفون به دوربین است. همچنین، امکان تنظیم سطح (level) صدا و مانیتورینگ صدا (از طریق اتصال هدفون به دوربین) هم در اکثر camcorderهای حرفه‌ای وجود دارد.
xa25_feature_16
در مقابل، بسیاری از دوربین‌های DSLR (مخصوصاً DSLRهای سطح مبتدی و متوسط) دارای درگاه اتصال میکروفون خارجی نیستند و آنهایی هم که این امکان را دارند از درگاه استریوی 3.5 میلیمتری استفاده می‌کنند که استحکام درگاه XLR را ندارد و کاملاً مستعد جدا شدن است. استفاده از میکروفون داخلی این دوربین‌ها هم با محدودیّت‌هایی همراه است. صدای فشردن دکمه‌ها و چرخاندن پیچ‌های تنظیم دوربین در هنگام فیلمبرداری به وضوح در فیلم ضبط می‌شود و علاوه بر آن در بسیاری از دوربین‌های DSLR (بجز DSLRهای کانن که مجهز به لنزهای STM این شرکت می‌باشند) در صورت استفاده از فوکوس خودکار، صدای موتور فوکوس خودکار لنز هم در فیلم ضبط خواهد شد. البته باید در نظر داشت که در پروژه‌های مهم تصویربرداری، بخصوص ساخت فیلمهای کوتاه و سینمایی، صدا به طور جداگانه ضبط خواهد شد و محدودیّت‌های دوربین‌های DSLR در این زمینه خیلی اهمیّت نخواهد داشت.
دیگر تفاوت‌ها
هرچند که امروزه ممکن است زوم‌کردن در هنگام فیلمبرداری دیگر خیلی مورد استفاده نباشد (البته در کارهای مستند همچنان بسیار مهم و قابل‌استفاده است)، اما به هرحال، دوربین‌های فیلمبرداری امکان زوم الکترونیکی (power zoom) را با فشردن دکمه یا کشیدن اهرمی که بر روی دوربین تعبیه شده فراهم می‌سازند که نتیجه‌اش زوم نرم و بی‌صدا است. برای زوم کردن با دوربین‌های DSLR باید به صورت دستی حلقه‌ی زوم لنز را بچرخانید که مطمئناً به نرمی و دقت زوم با دوربین‌های فیلمبرداری نخواهد بود.
دو امکان focus peaking و zebra stripes هم که معمولاً در دوربین‌های فیلمبرداری وجود دارند در اکثر دوربین‌های DSLR غایب‌اند. اولی در تعیین فوکوس درست بر روی سوژه به فیلمبردار کمک می‌کند و دومی برای تعیین نوردهی درست بدون از دست‌دادن جزئیات در highlightها مورد استفاده قرار می‌گیرد.
یکی از امکانات بسیار کاربردی و مهم دوربین‌های فیلمبرداری، منظره‌یاب الکترونیکی (EVF) آنها است که دیدن صحنه‌ی فیلمبرداری را (مخصوصاً در نور شدید خورشید) بسیار آسان‌تر می‌کند. منظره‌یاب الکترونیکی در بسیاری از camcorderهای امروزی یافت می‌شود؛ اما در دوربین‌های DSLR برای دیدن صحنه‌ی فیلمبرداری به LCD دوربین محدود خواهید بود. همچنین LCD بسیاری از دوربین‌های DSLR چرخان نیست و این کار فیلمبرداری از زاویه‌های بسیار بالا و پایین را مشکل می‌کند. البته در بعضی از دوربین‌های DSLR امکان خروجی HDMI برای مانیتور (و ضبط‌کننده‌ی) جداگانه وجود دارد که می‌تواند تا حد زیادی این مشکل را برطرف کند.
Canon-flip-out-LCD
مشکل rolling shutter هم که در هنگام حرکت سریع دوربین به بالا و پایین یا طرفین ایجاد می‌شود بستگی به نوع سنسور به کاررفته در دوربین دارد. در اغلب دوربین‌های DSLR از سنسورهای CMOS استفاده می‌شود و این مشکل در تمام دوربین‌های DSLR وجود دارد. در دوربین‌های فیلمبرداری که از سنسورهای CMOS بهره می‌برند هم این مشکل کم و بیش وجود دارد، اما شدّت آن کمتر از دوربین‌های DSLR است و در دوربین‌های فیلمبرداری که دارای سنسورهای CCD هستند این مشکل اصلاً وجود ندارد.
در آخر باید این نکته را یاد‌آوری کنم که هرچند از لحاظ کیفیت و سینمایی بودن تصویر، دوربین‌های DSLR از جمله مقرون به صرفه‌ترین گزینه‌های فیلمسازان مستقل هستند، اما حداقل برای برخی ژانرهای فیلمسازی (مانند فیلمهای مستندی که نیاز به زوم و فوکوس خودکار سریع دارند) و موقعیّت‌های فیلمبرداری (مانند فیلمبرداری از مجالس و عروسی‌ها) خیلی مناسب نیستند. بنابراین، یکی از معیار‌های انتخاب بین این دو نوع دوربین باید نوع کاربری مورد‌نظر خریدار باشد.
تفاوت فیلمبرداری با DSLRها و Camcorderها
در سالهای اخیر فیلمبرداری با دوربین‌های عکاسی DSLR بسیار باب شده است و فیلمسازان از این دوربین‌ها در پروژه‌های مختلفی از ساخت فیلمهای کوتاه و مستند گرفته تا فیلمهای بلند سینمایی بهره می‌برند. شاید برای خیلی‌ها این سوال پیش آمده باشد که چرا این دوربین‌ها که در اصل برای عکاسی ساخته شده‌اند اینقدر برای فیلمبرداری مورد استفاده قرارمی‌گیرند؟ در این مطلب ضمن بررسی تفاوت‌های دوربین‌های DSLR و دوربین‌های مخصوص فیلمبرداری (camcorders) به این سوال پاسخ خواهم داد.
در اینجا مقصود از camcorderها دوربین‌های مخصوص فیلمبرداری است که در رده‌ای بالاتر از دوربین‌های فیلمبرداری خانگی قرار می‌گیرند، اما با دوربین‌های سینمایی کاملاً متفاوت هستند. ممکن است در جاهای مختلف از عنوان دوربین‌های فیلمبرداری حرفه‌ای در مورد آنها استفاده شود که بیشتر برای ایجاد تمایز بین این رده از دوربین‌ها و دوربین‌های در اصطلاح handycam خانگی است. اهمیت این مطلب از آنجایی است که رده‌ی دیگری از دوربین‌های فیلمبرداری سینمایی (دوربین‌هایی نظیر Canon EOS C100 یا Sony FS7) وجود دارد که بسیار گران‌قیمت‌تر هستند و از لحاظ امکانات هم با camcorderهای حرفه‌ای تفاوت‌های بسیاری دارند!
عمق میدان و عملکرد در ISOهای بالا
مهمترین تفاوت بین این دو نوع دوربین، که عمده برتری دوربین‌های DSLR هم بشمار می‌رود، اندازه‌ی سنسور تصویر در آنها است. دوربین‌های DSLR در دو نوع متداول فول فریم و سایز APS-C تولید می‌شوند که دارای سنسورهایی بسیار بزرگتر از سنسورهای تصویر به‌کا‌ررفته در دوربین‌های فیلمبرداری معمول (camcorder) هستند. اندازه‌ی بسیار بزرگتر سنسور تصویر در دوربین‌های DSLR باعث می‌شود تا با لنز‌هایی با مشخصات برابر با دوربین‌های فیلمبرداری به عمق میدان بسیار کمتری دست‌یافت. عمق میدان کم باعث می‌شود تا فیلمساز بتواند با محوکردن پس‌زمینه تأکید بیشتری بر روی سوژه داشته باشد. این امر سبب می‌شود که فیلم گرفته شده در اصطلاح سینمایی‌تر جلوه کند، چرا که در اکثر فیلمهای سینمایی از این تکنیک استفاده می‌شود. همین امکان دستیابی به عمق میدان کم با صرف هزینه‌ای بسیار پایین‌تر از خرید دوربین‌های حرفه‌ای و بسیار گران‌قیمت سینمایی دلیل اصلی بسیاری از فیلمسازان مستقل برای استفاده از دوربین‌های DSLR در ساخت فیلم‌هایشان است.
DOF
سنسور بزرگتر یک مزیّت دیگر هم برای این دوربین‌ها به همراه داشته است و آن امکان فیلمبرداری در نور کم و در ISOهای بالا است. البته، از این لحاظ بین دوربین‌های مختلف DSLR تفاوت‌هایی وجود دارد و همگی در یک سطح نیستند. برای مثال، دوربین کانن 5D Mark III که یک DSLR فول فریم است در فیلمبرداری در نور کم عملکرد بسیار خوبی دارد و نویز کمی در فیلم‌ها ایجاد می‌کند؛ اما دوربین کانن 700D که یک DSLR سایز APS-C است در نور کم و ISOهای بالا به هیچ وجه عملکرد مشابه 5D Mark III را ندارد و نویز بیشتری را در فیلم‌ها ایجاد می‌کند.
سنسورهای تصویر کوچک بکار رفته در camcorderها عمق میدان بسیار بیشتری را ایجاد می‌کنند که جدا کردن سوژه از پس‌زمینه را دشوار می‌کند. همچنین، در نور کم و ISOهای بالا هم اکثر این دوربین‌ها به نسبت دوربین‌های DSLR نویز بیشتری را در فیلمهای ضبط شده ایجاد می‌کنند که البته در این زمینه عملکردی تقریباً مشابه با دوربین‌های DSLR سایز APS-C دارند.
قابلیّت تعویض لنز
changing-lens-4
یک برتری دیگر دوربین‌های DSLR در مقابل camcorderها این است که برای مقاصد متفاوت فیلمبرداری می‌توان لنز دوربین را براحتی تعویض کرد و همچنین این بدین معنی است که امکان استفاده از لنزهای سینمایی بسیار باکیفیت ساخت شرکت‌هایی نظیر زایس نیز وجود دارد. هرچند که اکثر camcorderها دارای لنزهای زوم غیر قابل تعویض هستند که فاصله‌ی کانونی خوبی را از واید تا تله پوشش می‌دهند؛ اما این لنزها کیفیت اُپتیکی لنزهای حرفه‌ای‌تر دوربین‌های DSLR را ندارند! در اکثر آنها دیافراگم لنز ثابت نیست و با زوم کردن دریچه‌ی دیافراگم نیز تا چند استاپ بسته می‌شود. همچنین دستیابی به فواصل کانونی سوپر واید و افکت fish eye هم با این لنزها ناممکن است. بنابراین، استفاده از دوربین‌های DSLR دست فیلمسازان را برای انتخاب بین انواع لنز با مشخصات متفاوت باز خواهدگذاشت، در حالی که فیلمساز در صورت استفاده از دوربین‌های فیلمبرداری به یک لنز با مشخصات ثابت محدود می‌شود.
امکانات ضبط صدا
تا اینجا دوربین‌های DSLR دو برتری مهم داشتند که باعث جذب بسیاری از فیلمسازان مستقل برای رسیدن به تصویری سینمایی می‌شد؛ اما در مورد امکانات ضبط صدا، برتری از آن دوربین‌های فیلمبرداری است. البته تعجّبی هم ندارد، برخلاف DSLRها، این دوربین‌ها مخصوص ضبط فیلم ساخته شده‌اند و باید امکانات ضبط صدای خوبی را هم ارائه دهند. اکثر این دوربین‌ها علاوه بر میکروفون‌های داخلی بهتری که برای ضبط صدا دارند، دارای درگاه XLR هم می‌باشند که درگاه استاندارد حرفه‌ای برای اتصال میکروفون به دوربین است. همچنین، امکان تنظیم سطح (level) صدا و مانیتورینگ صدا (از طریق اتصال هدفون به دوربین) هم در اکثر camcorderهای حرفه‌ای وجود دارد.
xa25_feature_16
در مقابل، بسیاری از دوربین‌های DSLR (مخصوصاً DSLRهای سطح مبتدی و متوسط) دارای درگاه اتصال میکروفون خارجی نیستند و آنهایی هم که این امکان را دارند از درگاه استریوی 3.5 میلیمتری استفاده می‌کنند که استحکام درگاه XLR را ندارد و کاملاً مستعد جدا شدن است. استفاده از میکروفون داخلی این دوربین‌ها هم با محدودیّت‌هایی همراه است. صدای فشردن دکمه‌ها و چرخاندن پیچ‌های تنظیم دوربین در هنگام فیلمبرداری به وضوح در فیلم ضبط می‌شود و علاوه بر آن در بسیاری از دوربین‌های DSLR (بجز DSLRهای کانن که مجهز به لنزهای STM این شرکت می‌باشند) در صورت استفاده از فوکوس خودکار، صدای موتور فوکوس خودکار لنز هم در فیلم ضبط خواهد شد. البته باید در نظر داشت که در پروژه‌های مهم تصویربرداری، بخصوص ساخت فیلمهای کوتاه و سینمایی، صدا به طور جداگانه ضبط خواهد شد و محدودیّت‌های دوربین‌های DSLR در این زمینه خیلی اهمیّت نخواهد داشت.
دیگر تفاوت‌ها
هرچند که امروزه ممکن است زوم‌کردن در هنگام فیلمبرداری دیگر خیلی مورد استفاده نباشد (البته در کارهای مستند همچنان بسیار مهم و قابل‌استفاده است)، اما به هرحال، دوربین‌های فیلمبرداری امکان زوم الکترونیکی (power zoom) را با فشردن دکمه یا کشیدن اهرمی که بر روی دوربین تعبیه شده فراهم می‌سازند که نتیجه‌اش زوم نرم و بی‌صدا است. برای زوم کردن با دوربین‌های DSLR باید به صورت دستی حلقه‌ی زوم لنز را بچرخانید که مطمئناً به نرمی و دقت زوم با دوربین‌های فیلمبرداری نخواهد بود.
دو امکان focus peaking و zebra stripes هم که معمولاً در دوربین‌های فیلمبرداری وجود دارند در اکثر دوربین‌های DSLR غایب‌اند. اولی در تعیین فوکوس درست بر روی سوژه به فیلمبردار کمک می‌کند و دومی برای تعیین نوردهی درست بدون از دست‌دادن جزئیات در highlightها مورد استفاده قرار می‌گیرد.
یکی از امکانات بسیار کاربردی و مهم دوربین‌های فیلمبرداری، منظره‌یاب الکترونیکی (EVF) آنها است که دیدن صحنه‌ی فیلمبرداری را (مخصوصاً در نور شدید خورشید) بسیار آسان‌تر می‌کند. منظره‌یاب الکترونیکی در بسیاری از camcorderهای امروزی یافت می‌شود؛ اما در دوربین‌های DSLR برای دیدن صحنه‌ی فیلمبرداری به LCD دوربین محدود خواهید بود. همچنین LCD بسیاری از دوربین‌های DSLR چرخان نیست و این کار فیلمبرداری از زاویه‌های بسیار بالا و پایین را مشکل می‌کند. البته در بعضی از دوربین‌های DSLR امکان خروجی HDMI برای مانیتور (و ضبط‌کننده‌ی) جداگانه وجود دارد که می‌تواند تا حد زیادی این مشکل را برطرف کند.
Canon-flip-out-LCD
مشکل rolling shutter هم که در هنگام حرکت سریع دوربین به بالا و پایین یا طرفین ایجاد می‌شود بستگی به نوع سنسور به کاررفته در دوربین دارد. در اغلب دوربین‌های DSLR از سنسورهای CMOS استفاده می‌شود و این مشکل در تمام دوربین‌های DSLR وجود دارد. در دوربین‌های فیلمبرداری که از سنسورهای CMOS بهره می‌برند هم این مشکل کم و بیش وجود دارد، اما شدّت آن کمتر از دوربین‌های DSLR است و در دوربین‌های فیلمبرداری که دارای سنسورهای CCD هستند این مشکل اصلاً وجود ندارد.
در آخر باید این نکته را یاد‌آوری کنم که هرچند از لحاظ کیفیت و سینمایی بودن تصویر، دوربین‌های DSLR از جمله مقرون به صرفه‌ترین گزینه‌های فیلمسازان مستقل هستند، اما حداقل برای برخی ژانرهای فیلمسازی (مانند فیلمهای مستندی که نیاز به زوم و فوکوس خودکار سریع دارند) و موقعیّت‌های فیلمبرداری (مانند فیلمبرداری از مجالس و عروسی‌ها) خیلی مناسب نیستند. بنابراین، یکی از معیار‌های انتخاب بین این دو نوع دوربین باید نوع کاربری مورد‌نظر خریدار باشد.
راهنمای مقدماتی برای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال
راهنمای مقدماتی برای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال
عملکرد ضبط تصاویر ویدئویی توسط دوربین‌های عکاسی، ممکن است یکی از مواردی باشد که زیاد با آن سر و کار نداشته اید. دوربین‌های DSLR به صورت اختصاصی برای فیلمبرداری ساخته نشده‌اند ولی آیا می‌دانستید که برخی از فیلمهای سینمایی با بودجه گزاف، مانند انتقام جویان (The Avengers)، دارای سکانس‌هایی هستند که توسط دوربین‌های DSLR فیلمبرداری شده‌اند؟! در واقع، قسمت‌هایی از این فیلم توسط دوربین‌های دیجیتال Canon EOS 5D Mark II و Canon EOS 7D فیلمبرداری شده است و طبیعتا این الگو می‌تواند برای بسیاری از ویدئو‌هایی که قصد تهیه آن را دارید استفاده شود.در این مقاله می‌توانید راهنمای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال را مشاهده کنید.
راهنمای فیلمبرداریبا آشنایی با مود فیلمبرداری دوربین خود، بی شک دنیایی از فرصت‌ها به روی شما گشوده خواهد شد. مسلما فیلمبرداری در مقایسه با ثبت تعدادی تصویر ثابت پشت سر هم، برای به تصویر کشیدن صحنه های گسترده مناسب تر است. مثلا یک عکاس حیات وحش می‌تواند با فیلم گرفتن، سلسه رفتار حیوانات را به تصویر بکشد. کاملا واضح است که به تصویر کشیدن اتفاقاتی که در طول زمان اتفاق می‌افتند، با استفاده از تصاویر متحرک، نتیجه بهتری در پی خواهد داشت. به هر حال چه در زمینه حیات وحش مشغول باشید و چه نه، امیدواریم که این مقاله بتواند شما را با ویژگی‌های بالقوه دوربین دیجیتال SLR خود در ضبط فیلمهای متحرک آشنا کند و راهنمای فیلمبرداری خوبی برایتان باشد.
۱٫ Fram Rate یا سرعت فریم‌ها در ویدئو چیست؟
نرخ فریم همان سرعت فریم‌های پی‌درپی در یک ویدئو است. زمانی که فیلم می‌گیرید، در واقع در حال ثبت تصاویر با سرعت فریم بسیار سریع هستید. این تصاویر بعدها با سرعت بالایی پشت سر هم پخش می شوند و لذا مغز انسان حس می کند که در حال تماشای تصاویر متحرک است. بسته به اینکه کجا و یا به چه منظوری به فیلمبرداری می‌پردازید، تعداد فریمی که برای کار خود در نظر می‌گیرید، با هم تفاوت خواهند داشت. لازم است توجه داشته باشید که نرخ فریمی که دوربین شما با آن به ضبط فیلمهای ویدئویی می‌پردازد با تعداد فریمی که دوربین شما با آن عکس‌های پی‌درپی می‌گیرد متفاوت است. به عنوان مثال ممکن است برخی دوربین‌ها مانند Nikon D3400 بتوانند با سرعت ۶۰ فریم بر ثانیه نیز فیلم بگیرند، اما سرعت عکس‌برداری آنها تنها ۵ فریم بر ثانیه است.
تقریبا اکثر فیلم‌ها با نرخ ۲۴ فریم در ثانیه ضبط می‌شوند. با این حال، تلویزیون‌ها دارای یک نرخ فریم استاندارد سطح جهانی نیستند. به عنوان مثال در اروپا و تعدادی از کشورهای دیگر، ویدئوها در فرمت PAL و با نرخ ۲۵ فریم در ثانیه ضبط می‌شوند، حال آنکه در آمریکای شمالی و همین طور ژاپن ویدئوها با فرمت NTSC و با نرخ ۲۹٫۹۷ فریم در ثانیه ثبت می‌گردند (که اغلب به عنوان ۳۰ فریم در ثانیه بیان می‌گردد).
راهنمای فیلمبرداری
۲٫ انتخاب سرعت شاتر مناسب
دوربین‌های فیلمبرداری بزرگ، اکثرا دارای شاتر گردان هستند. این شاترها نیم دایره‌ای بوده و با چرخش خود، حسگر دوربین را برای ثبت هر فریم در معرض تابش نور قرار می‌دهند. به همین منظور، سازندگان فیلم زاویه شاتر را طوری تنظیم می‌کنند تا میزان تاری حرکتی (Motion blur) در ویدئو را کنترل کرده و تا جای ممکن، حرکات به صورت ملایم و نرم به چشمان انسان منتقل گردد.
دوربین‌های دیجیتال SLR، غالبا به صورت گسترده از پرده شاتر استفاده می‌کنند. به همین دلیل نیازی نیست که زیاد نگران عملکرد شاتر در این ارتباط باشید. تنها به یاد داشته باشید که از حرکات و جابجایی‌های ملایم در هنگام فیلمبرداری استفاده کنید و برای آنکه فیلمی بدون لرزش بگیرید، حتما سرعت شاتر شما باید معکوس دو برابر نرخ فریم فیلمبرداری باشد.
مثلا اگر با نرخ ۲۵ فریم در ثانیه فیلمبرداری می‌کنید، می‌بایست سرعت شاتر ۵۰/۱ ثانیه را انتخاب کنید. در این صورت می‌بایست میزان نوردهی را از طریق تنظیمات دیافراگم و میزان حساسیت حسگر به نور (ISO) کنترل کنید. ویدئویی که در ادامه مشاهده می‌کنید تفاوت تاری حرکتی (Motion blur) برای سرعت شاترهای مختلف را نمایش می‌دهد. همانند گرفتن عکس، در ویدئوها هم وقتی از سرعت‌های پایین‌تر استاده می‌کنید، میزان محو شدگی در اجسام متحرک بیشتر می‌شود.
۳٫ با هر دو زاویه باز و کلوزاپ فیلم بگیرید
اینکه دوربین خود را در یک مراسم تنظیم کرده و سپس دکمه ضبط را فشرده و دوربین را به حال خود رها کنید خیلی راحت است. اما واقعا تا به حال چند تا فیلم دیدید که در آنها زاویه دوربین و ترکیب بندی تصویر در کل مدت زمان فیلمبرداری ثابت باشد؟ اگر هم وجود داشته باشد، قطعا تنها تعداد انگشت شماری فیلم به این سبک موجود است. یکی از بهترین روش ها برای حفظ توجه تماشاگران، و افزودن تاثیر حرفه‌ای به فیلمی که می‌گیرید، ثبت یک صحنه در ترکیب بندی‌های متفاوت است.
به همین دلیل فیلمبرداری با دوربین‌های SLR و با استفاده از لنزهای زوم بسیار ساده و مناسب است. با استفاده از این لنزها می‌توانید هم سکانس‌های واید را ضبط کرده و سپس با زوم کردن لنز، اقدام به تصویربرداری کلوز آپ کنید تا جزئیات آنچه که از آن فیلم می‌گیرید را برجسته تر سازید. به این ترتیب می توانید با جابجایی بین برش‌های فیلم، توجه بینندگان را بیشتر به فیلم خود جلب نمایید.
اگر شما اقدام به نمایش یک کلیپ ویدئویی ۳۰ ثانیه‌ای با نمایی ثابت نمایید، بیننده پس از مدتی احساس خستگی می‌کند. ولی اگر بین ترکیب بندی‌های مختلف جابجا شوید، میزان علاقه و توجه ببنندگان فیلم، به اوج خود خواهد رسید. به این ترتیب خواهید توانست از برخی از قسمت‌های فیلمبرداری شده پریده و بر روی بخش‌های جذاب تر آن تمرکز کنید. البته توجه داشته باشید که در این حالت، باید صحنه فیلمبرداری شده مشابه با قبلی به نظر برسد و جریان فیلم حفظ شود.
به عنوان مثال می‌توانید به جای یک لنز ثابت، از لنزهای زوم مانند این لنز نیز استفاده کنید.
لنز AF-S Nikkor 70-200mm F2.8E FL ED VR با لرزشگیر قوی‌تر معرفی شد.
۴- به صورت دستی فوکوس کنید
بسیار وسوسه انگیز به نظر می‌رسد در زمانی که فیلمبرداری با دوربین‌های SLR خود را آغاز می کنید، به ویژه در هنگام تصویر برداری از سوژه‌های متحرک، از حالت فوکوس خودکار استفاده کنید. اما حالت فوکوس خودکار باعث می‌شود که همواره لنز به دنبال یافتن نقطه فوکوس مناسب باشد، و در زمانی که سعی می کند تا دوباره نقطه فوکوس دیگری را انتخاب کند، ویدئوی شما بسیار مبتدیانه به نظر برسد. به جای این کار سعی کنید از حالت فوکوس دستی استفاده نمایید.
برای استفاده از فوکوس در حالت فیلمبرداری یا Live View، این مطلب را بخوانید.
در شرکت‌های بزرگ تولید فیلم سینمایی، شغل مجزایی برای تنظیم کنندگان فوکوس وجود دارد، وظیفه این افراد انجام فوکوس دستی لنزها برای فیلمبردار است! برای انجام مناسب این تکنیک، نیاز به تمرین زیادی دارید، اما آن چنان هم که به نظر می‌رسد دشوار نیست. نکته‌ای که می‌تواند به شما کمک کند این است که بستن دیافراگم موجب افزایش عمق میدان می‌شود و محدوده خارج از فوکوس شما کمتر می‌شود. این کار کمک بزرگی به حفظ فوکوس می‌کند.
۵- از صحنه‌های اطراف نیز فیلم بگیرید
سعی کنید از جزئیات اطراف سوژه هم فیلم بگیرید. ممکن است این جزئیات، افتادن قطرات آب بر روی برگ درخت باشد یا وزیدن باد در میان شاخه درختان. در واقع این جزئیات می توانند هر چیزی باشند. این تکه فیلمهای اضافی به شما کمک می کند تا فیلم نهایی خود را با جزئیات بیشتری تکمیل کنید. به این ترتیب لازم نیست در تمام طول فیلم، تنها به سوژه اصلی بپردازید.
این امر به ویژه در فیلم های حیات وحش و طبیعت اهمیت زیادی دارد، به این ترتیب قادر خواهید بود تا گذر زمان و اتفاقات را به صورت بسیار راحت تر، به چندین کلیپ مختلف تقسیم کرده و بین آنها را با این تکه فیلم‌ها پر کنید. از گرفتن فیلمهای واید و کلوز آپ، که پیش تر به آن اشاره شد نیز می توانید برای این مقصود استفاده کنید.
۶- صدا را به صورت جداگانه ضبط کنید
تهیه کنندگان حرفه ای هرگز صدا را به صورت مستقیم از طریق دوربین ضبط نمی‌کنند، بلکه صدابردار با استفاده از میکروفون‌های ویژه که در بالای افرادی که صحبت می‌کنند نگاه داشته می‌شود، به ضبط صدا می‌پردازد. این امر سبب می شود که تداخلی بین صدای سوژه مورد نظر با صداهای مزاحم اطراف شما که در حال فیلمبرداری هستید به وجود نیامده و به ثبت مناسب صدا نیز توجه کاملی شود.
در مورد فیلمهای حیات وحش، عموما صدا در زمان دیگری ضبط می‌شود و بسیار به ندرت اتفاق می‌افتد که صدا و تصویر در یک زمان ضبط شوند. در عوض، معمولا در هنگام ویراِیش فیلم، صدا بر روی آن قرار می گیرد. به کلیپ زیر توجه کنید:
به عنوان نتیجه گیری می توان گفت که ویدئو رسانه‌ای بسیار جذاب است و بی دلیل نیست که انسان مجذوب فیلم و تلویزیون شده است. بنابرای تولید یک فیلم با کیفیت، درست همانند عکاسی، یک هنر به شمار می‌آید و با شروع به این کار متوجه خواهید شد که علاوه بر هنر، تفریح بسیار جذابی نیز است. پس سعی کنید حتما از قابلیت فیلمبرداری با دوربین‌های SLR خود نیز استفاده نمایید!
راهنمای مقدماتی برای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال
راهنمای مقدماتی برای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال
عملکرد ضبط تصاویر ویدئویی توسط دوربین‌های عکاسی، ممکن است یکی از مواردی باشد که زیاد با آن سر و کار نداشته اید. دوربین‌های DSLR به صورت اختصاصی برای فیلمبرداری ساخته نشده‌اند ولی آیا می‌دانستید که برخی از فیلمهای سینمایی با بودجه گزاف، مانند انتقام جویان (The Avengers)، دارای سکانس‌هایی هستند که توسط دوربین‌های DSLR فیلمبرداری شده‌اند؟! در واقع، قسمت‌هایی از این فیلم توسط دوربین‌های دیجیتال Canon EOS 5D Mark II و Canon EOS 7D فیلمبرداری شده است و طبیعتا این الگو می‌تواند برای بسیاری از ویدئو‌هایی که قصد تهیه آن را دارید استفاده شود.در این مقاله می‌توانید راهنمای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال را مشاهده کنید.
راهنمای فیلمبرداریبا آشنایی با مود فیلمبرداری دوربین خود، بی شک دنیایی از فرصت‌ها به روی شما گشوده خواهد شد. مسلما فیلمبرداری در مقایسه با ثبت تعدادی تصویر ثابت پشت سر هم، برای به تصویر کشیدن صحنه های گسترده مناسب تر است. مثلا یک عکاس حیات وحش می‌تواند با فیلم گرفتن، سلسه رفتار حیوانات را به تصویر بکشد. کاملا واضح است که به تصویر کشیدن اتفاقاتی که در طول زمان اتفاق می‌افتند، با استفاده از تصاویر متحرک، نتیجه بهتری در پی خواهد داشت. به هر حال چه در زمینه حیات وحش مشغول باشید و چه نه، امیدواریم که این مقاله بتواند شما را با ویژگی‌های بالقوه دوربین دیجیتال SLR خود در ضبط فیلمهای متحرک آشنا کند و راهنمای فیلمبرداری خوبی برایتان باشد.
۱٫ Fram Rate یا سرعت فریم‌ها در ویدئو چیست؟
نرخ فریم همان سرعت فریم‌های پی‌درپی در یک ویدئو است. زمانی که فیلم می‌گیرید، در واقع در حال ثبت تصاویر با سرعت فریم بسیار سریع هستید. این تصاویر بعدها با سرعت بالایی پشت سر هم پخش می شوند و لذا مغز انسان حس می کند که در حال تماشای تصاویر متحرک است. بسته به اینکه کجا و یا به چه منظوری به فیلمبرداری می‌پردازید، تعداد فریمی که برای کار خود در نظر می‌گیرید، با هم تفاوت خواهند داشت. لازم است توجه داشته باشید که نرخ فریمی که دوربین شما با آن به ضبط فیلمهای ویدئویی می‌پردازد با تعداد فریمی که دوربین شما با آن عکس‌های پی‌درپی می‌گیرد متفاوت است. به عنوان مثال ممکن است برخی دوربین‌ها مانند Nikon D3400 بتوانند با سرعت ۶۰ فریم بر ثانیه نیز فیلم بگیرند، اما سرعت عکس‌برداری آنها تنها ۵ فریم بر ثانیه است.
تقریبا اکثر فیلم‌ها با نرخ ۲۴ فریم در ثانیه ضبط می‌شوند. با این حال، تلویزیون‌ها دارای یک نرخ فریم استاندارد سطح جهانی نیستند. به عنوان مثال در اروپا و تعدادی از کشورهای دیگر، ویدئوها در فرمت PAL و با نرخ ۲۵ فریم در ثانیه ضبط می‌شوند، حال آنکه در آمریکای شمالی و همین طور ژاپن ویدئوها با فرمت NTSC و با نرخ ۲۹٫۹۷ فریم در ثانیه ثبت می‌گردند (که اغلب به عنوان ۳۰ فریم در ثانیه بیان می‌گردد).
راهنمای فیلمبرداری
۲٫ انتخاب سرعت شاتر مناسب
دوربین‌های فیلمبرداری بزرگ، اکثرا دارای شاتر گردان هستند. این شاترها نیم دایره‌ای بوده و با چرخش خود، حسگر دوربین را برای ثبت هر فریم در معرض تابش نور قرار می‌دهند. به همین منظور، سازندگان فیلم زاویه شاتر را طوری تنظیم می‌کنند تا میزان تاری حرکتی (Motion blur) در ویدئو را کنترل کرده و تا جای ممکن، حرکات به صورت ملایم و نرم به چشمان انسان منتقل گردد.
دوربین‌های دیجیتال SLR، غالبا به صورت گسترده از پرده شاتر استفاده می‌کنند. به همین دلیل نیازی نیست که زیاد نگران عملکرد شاتر در این ارتباط باشید. تنها به یاد داشته باشید که از حرکات و جابجایی‌های ملایم در هنگام فیلمبرداری استفاده کنید و برای آنکه فیلمی بدون لرزش بگیرید، حتما سرعت شاتر شما باید معکوس دو برابر نرخ فریم فیلمبرداری باشد.
مثلا اگر با نرخ ۲۵ فریم در ثانیه فیلمبرداری می‌کنید، می‌بایست سرعت شاتر ۵۰/۱ ثانیه را انتخاب کنید. در این صورت می‌بایست میزان نوردهی را از طریق تنظیمات دیافراگم و میزان حساسیت حسگر به نور (ISO) کنترل کنید. ویدئویی که در ادامه مشاهده می‌کنید تفاوت تاری حرکتی (Motion blur) برای سرعت شاترهای مختلف را نمایش می‌دهد. همانند گرفتن عکس، در ویدئوها هم وقتی از سرعت‌های پایین‌تر استاده می‌کنید، میزان محو شدگی در اجسام متحرک بیشتر می‌شود.
۳٫ با هر دو زاویه باز و کلوزاپ فیلم بگیرید
اینکه دوربین خود را در یک مراسم تنظیم کرده و سپس دکمه ضبط را فشرده و دوربین را به حال خود رها کنید خیلی راحت است. اما واقعا تا به حال چند تا فیلم دیدید که در آنها زاویه دوربین و ترکیب بندی تصویر در کل مدت زمان فیلمبرداری ثابت باشد؟ اگر هم وجود داشته باشد، قطعا تنها تعداد انگشت شماری فیلم به این سبک موجود است. یکی از بهترین روش ها برای حفظ توجه تماشاگران، و افزودن تاثیر حرفه‌ای به فیلمی که می‌گیرید، ثبت یک صحنه در ترکیب بندی‌های متفاوت است.
به همین دلیل فیلمبرداری با دوربین‌های SLR و با استفاده از لنزهای زوم بسیار ساده و مناسب است. با استفاده از این لنزها می‌توانید هم سکانس‌های واید را ضبط کرده و سپس با زوم کردن لنز، اقدام به تصویربرداری کلوز آپ کنید تا جزئیات آنچه که از آن فیلم می‌گیرید را برجسته تر سازید. به این ترتیب می توانید با جابجایی بین برش‌های فیلم، توجه بینندگان را بیشتر به فیلم خود جلب نمایید.
اگر شما اقدام به نمایش یک کلیپ ویدئویی ۳۰ ثانیه‌ای با نمایی ثابت نمایید، بیننده پس از مدتی احساس خستگی می‌کند. ولی اگر بین ترکیب بندی‌های مختلف جابجا شوید، میزان علاقه و توجه ببنندگان فیلم، به اوج خود خواهد رسید. به این ترتیب خواهید توانست از برخی از قسمت‌های فیلمبرداری شده پریده و بر روی بخش‌های جذاب تر آن تمرکز کنید. البته توجه داشته باشید که در این حالت، باید صحنه فیلمبرداری شده مشابه با قبلی به نظر برسد و جریان فیلم حفظ شود.
به عنوان مثال می‌توانید به جای یک لنز ثابت، از لنزهای زوم مانند این لنز نیز استفاده کنید.
لنز AF-S Nikkor 70-200mm F2.8E FL ED VR با لرزشگیر قوی‌تر معرفی شد.
۴- به صورت دستی فوکوس کنید
بسیار وسوسه انگیز به نظر می‌رسد در زمانی که فیلمبرداری با دوربین‌های SLR خود را آغاز می کنید، به ویژه در هنگام تصویر برداری از سوژه‌های متحرک، از حالت فوکوس خودکار استفاده کنید. اما حالت فوکوس خودکار باعث می‌شود که همواره لنز به دنبال یافتن نقطه فوکوس مناسب باشد، و در زمانی که سعی می کند تا دوباره نقطه فوکوس دیگری را انتخاب کند، ویدئوی شما بسیار مبتدیانه به نظر برسد. به جای این کار سعی کنید از حالت فوکوس دستی استفاده نمایید.
برای استفاده از فوکوس در حالت فیلمبرداری یا Live View، این مطلب را بخوانید.
در شرکت‌های بزرگ تولید فیلم سینمایی، شغل مجزایی برای تنظیم کنندگان فوکوس وجود دارد، وظیفه این افراد انجام فوکوس دستی لنزها برای فیلمبردار است! برای انجام مناسب این تکنیک، نیاز به تمرین زیادی دارید، اما آن چنان هم که به نظر می‌رسد دشوار نیست. نکته‌ای که می‌تواند به شما کمک کند این است که بستن دیافراگم موجب افزایش عمق میدان می‌شود و محدوده خارج از فوکوس شما کمتر می‌شود. این کار کمک بزرگی به حفظ فوکوس می‌کند.
۵- از صحنه‌های اطراف نیز فیلم بگیرید
سعی کنید از جزئیات اطراف سوژه هم فیلم بگیرید. ممکن است این جزئیات، افتادن قطرات آب بر روی برگ درخت باشد یا وزیدن باد در میان شاخه درختان. در واقع این جزئیات می توانند هر چیزی باشند. این تکه فیلمهای اضافی به شما کمک می کند تا فیلم نهایی خود را با جزئیات بیشتری تکمیل کنید. به این ترتیب لازم نیست در تمام طول فیلم، تنها به سوژه اصلی بپردازید.
این امر به ویژه در فیلم های حیات وحش و طبیعت اهمیت زیادی دارد، به این ترتیب قادر خواهید بود تا گذر زمان و اتفاقات را به صورت بسیار راحت تر، به چندین کلیپ مختلف تقسیم کرده و بین آنها را با این تکه فیلم‌ها پر کنید. از گرفتن فیلمهای واید و کلوز آپ، که پیش تر به آن اشاره شد نیز می توانید برای این مقصود استفاده کنید.
۶- صدا را به صورت جداگانه ضبط کنید
تهیه کنندگان حرفه ای هرگز صدا را به صورت مستقیم از طریق دوربین ضبط نمی‌کنند، بلکه صدابردار با استفاده از میکروفون‌های ویژه که در بالای افرادی که صحبت می‌کنند نگاه داشته می‌شود، به ضبط صدا می‌پردازد. این امر سبب می شود که تداخلی بین صدای سوژه مورد نظر با صداهای مزاحم اطراف شما که در حال فیلمبرداری هستید به وجود نیامده و به ثبت مناسب صدا نیز توجه کاملی شود.
در مورد فیلمهای حیات وحش، عموما صدا در زمان دیگری ضبط می‌شود و بسیار به ندرت اتفاق می‌افتد که صدا و تصویر در یک زمان ضبط شوند. در عوض، معمولا در هنگام ویراِیش فیلم، صدا بر روی آن قرار می گیرد. به کلیپ زیر توجه کنید:
به عنوان نتیجه گیری می توان گفت که ویدئو رسانه‌ای بسیار جذاب است و بی دلیل نیست که انسان مجذوب فیلم و تلویزیون شده است. بنابرای تولید یک فیلم با کیفیت، درست همانند عکاسی، یک هنر به شمار می‌آید و با شروع به این کار متوجه خواهید شد که علاوه بر هنر، تفریح بسیار جذابی نیز است. پس سعی کنید حتما از قابلیت فیلمبرداری با دوربین‌های SLR خود نیز استفاده نمایید!
راهنمای مقدماتی برای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال
راهنمای مقدماتی برای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال
عملکرد ضبط تصاویر ویدئویی توسط دوربین‌های عکاسی، ممکن است یکی از مواردی باشد که زیاد با آن سر و کار نداشته اید. دوربین‌های DSLR به صورت اختصاصی برای فیلمبرداری ساخته نشده‌اند ولی آیا می‌دانستید که برخی از فیلمهای سینمایی با بودجه گزاف، مانند انتقام جویان (The Avengers)، دارای سکانس‌هایی هستند که توسط دوربین‌های DSLR فیلمبرداری شده‌اند؟! در واقع، قسمت‌هایی از این فیلم توسط دوربین‌های دیجیتال Canon EOS 5D Mark II و Canon EOS 7D فیلمبرداری شده است و طبیعتا این الگو می‌تواند برای بسیاری از ویدئو‌هایی که قصد تهیه آن را دارید استفاده شود.در این مقاله می‌توانید راهنمای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال را مشاهده کنید.
راهنمای فیلمبرداریبا آشنایی با مود فیلمبرداری دوربین خود، بی شک دنیایی از فرصت‌ها به روی شما گشوده خواهد شد. مسلما فیلمبرداری در مقایسه با ثبت تعدادی تصویر ثابت پشت سر هم، برای به تصویر کشیدن صحنه های گسترده مناسب تر است. مثلا یک عکاس حیات وحش می‌تواند با فیلم گرفتن، سلسه رفتار حیوانات را به تصویر بکشد. کاملا واضح است که به تصویر کشیدن اتفاقاتی که در طول زمان اتفاق می‌افتند، با استفاده از تصاویر متحرک، نتیجه بهتری در پی خواهد داشت. به هر حال چه در زمینه حیات وحش مشغول باشید و چه نه، امیدواریم که این مقاله بتواند شما را با ویژگی‌های بالقوه دوربین دیجیتال SLR خود در ضبط فیلمهای متحرک آشنا کند و راهنمای فیلمبرداری خوبی برایتان باشد.
۱٫ Fram Rate یا سرعت فریم‌ها در ویدئو چیست؟
نرخ فریم همان سرعت فریم‌های پی‌درپی در یک ویدئو است. زمانی که فیلم می‌گیرید، در واقع در حال ثبت تصاویر با سرعت فریم بسیار سریع هستید. این تصاویر بعدها با سرعت بالایی پشت سر هم پخش می شوند و لذا مغز انسان حس می کند که در حال تماشای تصاویر متحرک است. بسته به اینکه کجا و یا به چه منظوری به فیلمبرداری می‌پردازید، تعداد فریمی که برای کار خود در نظر می‌گیرید، با هم تفاوت خواهند داشت. لازم است توجه داشته باشید که نرخ فریمی که دوربین شما با آن به ضبط فیلمهای ویدئویی می‌پردازد با تعداد فریمی که دوربین شما با آن عکس‌های پی‌درپی می‌گیرد متفاوت است. به عنوان مثال ممکن است برخی دوربین‌ها مانند Nikon D3400 بتوانند با سرعت ۶۰ فریم بر ثانیه نیز فیلم بگیرند، اما سرعت عکس‌برداری آنها تنها ۵ فریم بر ثانیه است.
تقریبا اکثر فیلم‌ها با نرخ ۲۴ فریم در ثانیه ضبط می‌شوند. با این حال، تلویزیون‌ها دارای یک نرخ فریم استاندارد سطح جهانی نیستند. به عنوان مثال در اروپا و تعدادی از کشورهای دیگر، ویدئوها در فرمت PAL و با نرخ ۲۵ فریم در ثانیه ضبط می‌شوند، حال آنکه در آمریکای شمالی و همین طور ژاپن ویدئوها با فرمت NTSC و با نرخ ۲۹٫۹۷ فریم در ثانیه ثبت می‌گردند (که اغلب به عنوان ۳۰ فریم در ثانیه بیان می‌گردد).
راهنمای فیلمبرداری
۲٫ انتخاب سرعت شاتر مناسب
دوربین‌های فیلمبرداری بزرگ، اکثرا دارای شاتر گردان هستند. این شاترها نیم دایره‌ای بوده و با چرخش خود، حسگر دوربین را برای ثبت هر فریم در معرض تابش نور قرار می‌دهند. به همین منظور، سازندگان فیلم زاویه شاتر را طوری تنظیم می‌کنند تا میزان تاری حرکتی (Motion blur) در ویدئو را کنترل کرده و تا جای ممکن، حرکات به صورت ملایم و نرم به چشمان انسان منتقل گردد.
دوربین‌های دیجیتال SLR، غالبا به صورت گسترده از پرده شاتر استفاده می‌کنند. به همین دلیل نیازی نیست که زیاد نگران عملکرد شاتر در این ارتباط باشید. تنها به یاد داشته باشید که از حرکات و جابجایی‌های ملایم در هنگام فیلمبرداری استفاده کنید و برای آنکه فیلمی بدون لرزش بگیرید، حتما سرعت شاتر شما باید معکوس دو برابر نرخ فریم فیلمبرداری باشد.
مثلا اگر با نرخ ۲۵ فریم در ثانیه فیلمبرداری می‌کنید، می‌بایست سرعت شاتر ۵۰/۱ ثانیه را انتخاب کنید. در این صورت می‌بایست میزان نوردهی را از طریق تنظیمات دیافراگم و میزان حساسیت حسگر به نور (ISO) کنترل کنید. ویدئویی که در ادامه مشاهده می‌کنید تفاوت تاری حرکتی (Motion blur) برای سرعت شاترهای مختلف را نمایش می‌دهد. همانند گرفتن عکس، در ویدئوها هم وقتی از سرعت‌های پایین‌تر استاده می‌کنید، میزان محو شدگی در اجسام متحرک بیشتر می‌شود.
۳٫ با هر دو زاویه باز و کلوزاپ فیلم بگیرید
اینکه دوربین خود را در یک مراسم تنظیم کرده و سپس دکمه ضبط را فشرده و دوربین را به حال خود رها کنید خیلی راحت است. اما واقعا تا به حال چند تا فیلم دیدید که در آنها زاویه دوربین و ترکیب بندی تصویر در کل مدت زمان فیلمبرداری ثابت باشد؟ اگر هم وجود داشته باشد، قطعا تنها تعداد انگشت شماری فیلم به این سبک موجود است. یکی از بهترین روش ها برای حفظ توجه تماشاگران، و افزودن تاثیر حرفه‌ای به فیلمی که می‌گیرید، ثبت یک صحنه در ترکیب بندی‌های متفاوت است.
به همین دلیل فیلمبرداری با دوربین‌های SLR و با استفاده از لنزهای زوم بسیار ساده و مناسب است. با استفاده از این لنزها می‌توانید هم سکانس‌های واید را ضبط کرده و سپس با زوم کردن لنز، اقدام به تصویربرداری کلوز آپ کنید تا جزئیات آنچه که از آن فیلم می‌گیرید را برجسته تر سازید. به این ترتیب می توانید با جابجایی بین برش‌های فیلم، توجه بینندگان را بیشتر به فیلم خود جلب نمایید.
اگر شما اقدام به نمایش یک کلیپ ویدئویی ۳۰ ثانیه‌ای با نمایی ثابت نمایید، بیننده پس از مدتی احساس خستگی می‌کند. ولی اگر بین ترکیب بندی‌های مختلف جابجا شوید، میزان علاقه و توجه ببنندگان فیلم، به اوج خود خواهد رسید. به این ترتیب خواهید توانست از برخی از قسمت‌های فیلمبرداری شده پریده و بر روی بخش‌های جذاب تر آن تمرکز کنید. البته توجه داشته باشید که در این حالت، باید صحنه فیلمبرداری شده مشابه با قبلی به نظر برسد و جریان فیلم حفظ شود.
به عنوان مثال می‌توانید به جای یک لنز ثابت، از لنزهای زوم مانند این لنز نیز استفاده کنید.
لنز AF-S Nikkor 70-200mm F2.8E FL ED VR با لرزشگیر قوی‌تر معرفی شد.
۴- به صورت دستی فوکوس کنید
بسیار وسوسه انگیز به نظر می‌رسد در زمانی که فیلمبرداری با دوربین‌های SLR خود را آغاز می کنید، به ویژه در هنگام تصویر برداری از سوژه‌های متحرک، از حالت فوکوس خودکار استفاده کنید. اما حالت فوکوس خودکار باعث می‌شود که همواره لنز به دنبال یافتن نقطه فوکوس مناسب باشد، و در زمانی که سعی می کند تا دوباره نقطه فوکوس دیگری را انتخاب کند، ویدئوی شما بسیار مبتدیانه به نظر برسد. به جای این کار سعی کنید از حالت فوکوس دستی استفاده نمایید.
برای استفاده از فوکوس در حالت فیلمبرداری یا Live View، این مطلب را بخوانید.
در شرکت‌های بزرگ تولید فیلم سینمایی، شغل مجزایی برای تنظیم کنندگان فوکوس وجود دارد، وظیفه این افراد انجام فوکوس دستی لنزها برای فیلمبردار است! برای انجام مناسب این تکنیک، نیاز به تمرین زیادی دارید، اما آن چنان هم که به نظر می‌رسد دشوار نیست. نکته‌ای که می‌تواند به شما کمک کند این است که بستن دیافراگم موجب افزایش عمق میدان می‌شود و محدوده خارج از فوکوس شما کمتر می‌شود. این کار کمک بزرگی به حفظ فوکوس می‌کند.
۵- از صحنه‌های اطراف نیز فیلم بگیرید
سعی کنید از جزئیات اطراف سوژه هم فیلم بگیرید. ممکن است این جزئیات، افتادن قطرات آب بر روی برگ درخت باشد یا وزیدن باد در میان شاخه درختان. در واقع این جزئیات می توانند هر چیزی باشند. این تکه فیلمهای اضافی به شما کمک می کند تا فیلم نهایی خود را با جزئیات بیشتری تکمیل کنید. به این ترتیب لازم نیست در تمام طول فیلم، تنها به سوژه اصلی بپردازید.
این امر به ویژه در فیلم های حیات وحش و طبیعت اهمیت زیادی دارد، به این ترتیب قادر خواهید بود تا گذر زمان و اتفاقات را به صورت بسیار راحت تر، به چندین کلیپ مختلف تقسیم کرده و بین آنها را با این تکه فیلم‌ها پر کنید. از گرفتن فیلمهای واید و کلوز آپ، که پیش تر به آن اشاره شد نیز می توانید برای این مقصود استفاده کنید.
۶- صدا را به صورت جداگانه ضبط کنید
تهیه کنندگان حرفه ای هرگز صدا را به صورت مستقیم از طریق دوربین ضبط نمی‌کنند، بلکه صدابردار با استفاده از میکروفون‌های ویژه که در بالای افرادی که صحبت می‌کنند نگاه داشته می‌شود، به ضبط صدا می‌پردازد. این امر سبب می شود که تداخلی بین صدای سوژه مورد نظر با صداهای مزاحم اطراف شما که در حال فیلمبرداری هستید به وجود نیامده و به ثبت مناسب صدا نیز توجه کاملی شود.
در مورد فیلمهای حیات وحش، عموما صدا در زمان دیگری ضبط می‌شود و بسیار به ندرت اتفاق می‌افتد که صدا و تصویر در یک زمان ضبط شوند. در عوض، معمولا در هنگام ویراِیش فیلم، صدا بر روی آن قرار می گیرد. به کلیپ زیر توجه کنید:
به عنوان نتیجه گیری می توان گفت که ویدئو رسانه‌ای بسیار جذاب است و بی دلیل نیست که انسان مجذوب فیلم و تلویزیون شده است. بنابرای تولید یک فیلم با کیفیت، درست همانند عکاسی، یک هنر به شمار می‌آید و با شروع به این کار متوجه خواهید شد که علاوه بر هنر، تفریح بسیار جذابی نیز است. پس سعی کنید حتما از قابلیت فیلمبرداری با دوربین‌های SLR خود نیز استفاده نمایید!
راهنمای مقدماتی برای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال
راهنمای مقدماتی برای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال
عملکرد ضبط تصاویر ویدئویی توسط دوربین‌های عکاسی، ممکن است یکی از مواردی باشد که زیاد با آن سر و کار نداشته اید. دوربین‌های DSLR به صورت اختصاصی برای فیلمبرداری ساخته نشده‌اند ولی آیا می‌دانستید که برخی از فیلمهای سینمایی با بودجه گزاف، مانند انتقام جویان (The Avengers)، دارای سکانس‌هایی هستند که توسط دوربین‌های DSLR فیلمبرداری شده‌اند؟! در واقع، قسمت‌هایی از این فیلم توسط دوربین‌های دیجیتال Canon EOS 5D Mark II و Canon EOS 7D فیلمبرداری شده است و طبیعتا این الگو می‌تواند برای بسیاری از ویدئو‌هایی که قصد تهیه آن را دارید استفاده شود.در این مقاله می‌توانید راهنمای فیلمبرداری با دوربین‌های SLR دیجیتال را مشاهده کنید.
راهنمای فیلمبرداریبا آشنایی با مود فیلمبرداری دوربین خود، بی شک دنیایی از فرصت‌ها به روی شما گشوده خواهد شد. مسلما فیلمبرداری در مقایسه با ثبت تعدادی تصویر ثابت پشت سر هم، برای به تصویر کشیدن صحنه های گسترده مناسب تر است. مثلا یک عکاس حیات وحش می‌تواند با فیلم گرفتن، سلسه رفتار حیوانات را به تصویر بکشد. کاملا واضح است که به تصویر کشیدن اتفاقاتی که در طول زمان اتفاق می‌افتند، با استفاده از تصاویر متحرک، نتیجه بهتری در پی خواهد داشت. به هر حال چه در زمینه حیات وحش مشغول باشید و چه نه، امیدواریم که این مقاله بتواند شما را با ویژگی‌های بالقوه دوربین دیجیتال SLR خود در ضبط فیلمهای متحرک آشنا کند و راهنمای فیلمبرداری خوبی برایتان باشد.
۱٫ Fram Rate یا سرعت فریم‌ها در ویدئو چیست؟
نرخ فریم همان سرعت فریم‌های پی‌درپی در یک ویدئو است. زمانی که فیلم می‌گیرید، در واقع در حال ثبت تصاویر با سرعت فریم بسیار سریع هستید. این تصاویر بعدها با سرعت بالایی پشت سر هم پخش می شوند و لذا مغز انسان حس می کند که در حال تماشای تصاویر متحرک است. بسته به اینکه کجا و یا به چه منظوری به فیلمبرداری می‌پردازید، تعداد فریمی که برای کار خود در نظر می‌گیرید، با هم تفاوت خواهند داشت. لازم است توجه داشته باشید که نرخ فریمی که دوربین شما با آن به ضبط فیلمهای ویدئویی می‌پردازد با تعداد فریمی که دوربین شما با آن عکس‌های پی‌درپی می‌گیرد متفاوت است. به عنوان مثال ممکن است برخی دوربین‌ها مانند Nikon D3400 بتوانند با سرعت ۶۰ فریم بر ثانیه نیز فیلم بگیرند، اما سرعت عکس‌برداری آنها تنها ۵ فریم بر ثانیه است.
تقریبا اکثر فیلم‌ها با نرخ ۲۴ فریم در ثانیه ضبط می‌شوند. با این حال، تلویزیون‌ها دارای یک نرخ فریم استاندارد سطح جهانی نیستند. به عنوان مثال در اروپا و تعدادی از کشورهای دیگر، ویدئوها در فرمت PAL و با نرخ ۲۵ فریم در ثانیه ضبط می‌شوند، حال آنکه در آمریکای شمالی و همین طور ژاپن ویدئوها با فرمت NTSC و با نرخ ۲۹٫۹۷ فریم در ثانیه ثبت می‌گردند (که اغلب به عنوان ۳۰ فریم در ثانیه بیان می‌گردد).
راهنمای فیلمبرداری
۲٫ انتخاب سرعت شاتر مناسب
دوربین‌های فیلمبرداری بزرگ، اکثرا دارای شاتر گردان هستند. این شاترها نیم دایره‌ای بوده و با چرخش خود، حسگر دوربین را برای ثبت هر فریم در معرض تابش نور قرار می‌دهند. به همین منظور، سازندگان فیلم زاویه شاتر را طوری تنظیم می‌کنند تا میزان تاری حرکتی (Motion blur) در ویدئو را کنترل کرده و تا جای ممکن، حرکات به صورت ملایم و نرم به چشمان انسان منتقل گردد.
دوربین‌های دیجیتال SLR، غالبا به صورت گسترده از پرده شاتر استفاده می‌کنند. به همین دلیل نیازی نیست که زیاد نگران عملکرد شاتر در این ارتباط باشید. تنها به یاد داشته باشید که از حرکات و جابجایی‌های ملایم در هنگام فیلمبرداری استفاده کنید و برای آنکه فیلمی بدون لرزش بگیرید، حتما سرعت شاتر شما باید معکوس دو برابر نرخ فریم فیلمبرداری باشد.
مثلا اگر با نرخ ۲۵ فریم در ثانیه فیلمبرداری می‌کنید، می‌بایست سرعت شاتر ۵۰/۱ ثانیه را انتخاب کنید. در این صورت می‌بایست میزان نوردهی را از طریق تنظیمات دیافراگم و میزان حساسیت حسگر به نور (ISO) کنترل کنید. ویدئویی که در ادامه مشاهده می‌کنید تفاوت تاری حرکتی (Motion blur) برای سرعت شاترهای مختلف را نمایش می‌دهد. همانند گرفتن عکس، در ویدئوها هم وقتی از سرعت‌های پایین‌تر استاده می‌کنید، میزان محو شدگی در اجسام متحرک بیشتر می‌شود.
۳٫ با هر دو زاویه باز و کلوزاپ فیلم بگیرید
اینکه دوربین خود را در یک مراسم تنظیم کرده و سپس دکمه ضبط را فشرده و دوربین را به حال خود رها کنید خیلی راحت است. اما واقعا تا به حال چند تا فیلم دیدید که در آنها زاویه دوربین و ترکیب بندی تصویر در کل مدت زمان فیلمبرداری ثابت باشد؟ اگر هم وجود داشته باشد، قطعا تنها تعداد انگشت شماری فیلم به این سبک موجود است. یکی از بهترین روش ها برای حفظ توجه تماشاگران، و افزودن تاثیر حرفه‌ای به فیلمی که می‌گیرید، ثبت یک صحنه در ترکیب بندی‌های متفاوت است.
به همین دلیل فیلمبرداری با دوربین‌های SLR و با استفاده از لنزهای زوم بسیار ساده و مناسب است. با استفاده از این لنزها می‌توانید هم سکانس‌های واید را ضبط کرده و سپس با زوم کردن لنز، اقدام به تصویربرداری کلوز آپ کنید تا جزئیات آنچه که از آن فیلم می‌گیرید را برجسته تر سازید. به این ترتیب می توانید با جابجایی بین برش‌های فیلم، توجه بینندگان را بیشتر به فیلم خود جلب نمایید.
اگر شما اقدام به نمایش یک کلیپ ویدئویی ۳۰ ثانیه‌ای با نمایی ثابت نمایید، بیننده پس از مدتی احساس خستگی می‌کند. ولی اگر بین ترکیب بندی‌های مختلف جابجا شوید، میزان علاقه و توجه ببنندگان فیلم، به اوج خود خواهد رسید. به این ترتیب خواهید توانست از برخی از قسمت‌های فیلمبرداری شده پریده و بر روی بخش‌های جذاب تر آن تمرکز کنید. البته توجه داشته باشید که در این حالت، باید صحنه فیلمبرداری شده مشابه با قبلی به نظر برسد و جریان فیلم حفظ شود.
به عنوان مثال می‌توانید به جای یک لنز ثابت، از لنزهای زوم مانند این لنز نیز استفاده کنید.
لنز AF-S Nikkor 70-200mm F2.8E FL ED VR با لرزشگیر قوی‌تر معرفی شد.
۴- به صورت دستی فوکوس کنید
بسیار وسوسه انگیز به نظر می‌رسد در زمانی که فیلمبرداری با دوربین‌های SLR خود را آغاز می کنید، به ویژه در هنگام تصویر برداری از سوژه‌های متحرک، از حالت فوکوس خودکار استفاده کنید. اما حالت فوکوس خودکار باعث می‌شود که همواره لنز به دنبال یافتن نقطه فوکوس مناسب باشد، و در زمانی که سعی می کند تا دوباره نقطه فوکوس دیگری را انتخاب کند، ویدئوی شما بسیار مبتدیانه به نظر برسد. به جای این کار سعی کنید از حالت فوکوس دستی استفاده نمایید.
برای استفاده از فوکوس در حالت فیلمبرداری یا Live View، این مطلب را بخوانید.
در شرکت‌های بزرگ تولید فیلم سینمایی، شغل مجزایی برای تنظیم کنندگان فوکوس وجود دارد، وظیفه این افراد انجام فوکوس دستی لنزها برای فیلمبردار است! برای انجام مناسب این تکنیک، نیاز به تمرین زیادی دارید، اما آن چنان هم که به نظر می‌رسد دشوار نیست. نکته‌ای که می‌تواند به شما کمک کند این است که بستن دیافراگم موجب افزایش عمق میدان می‌شود و محدوده خارج از فوکوس شما کمتر می‌شود. این کار کمک بزرگی به حفظ فوکوس می‌کند.
۵- از صحنه‌های اطراف نیز فیلم بگیرید
سعی کنید از جزئیات اطراف سوژه هم فیلم بگیرید. ممکن است این جزئیات، افتادن قطرات آب بر روی برگ درخت باشد یا وزیدن باد در میان شاخه درختان. در واقع این جزئیات می توانند هر چیزی باشند. این تکه فیلمهای اضافی به شما کمک می کند تا فیلم نهایی خود را با جزئیات بیشتری تکمیل کنید. به این ترتیب لازم نیست در تمام طول فیلم، تنها به سوژه اصلی بپردازید.
این امر به ویژه در فیلم های حیات وحش و طبیعت اهمیت زیادی دارد، به این ترتیب قادر خواهید بود تا گذر زمان و اتفاقات را به صورت بسیار راحت تر، به چندین کلیپ مختلف تقسیم کرده و بین آنها را با این تکه فیلم‌ها پر کنید. از گرفتن فیلمهای واید و کلوز آپ، که پیش تر به آن اشاره شد نیز می توانید برای این مقصود استفاده کنید.
۶- صدا را به صورت جداگانه ضبط کنید
تهیه کنندگان حرفه ای هرگز صدا را به صورت مستقیم از طریق دوربین ضبط نمی‌کنند، بلکه صدابردار با استفاده از میکروفون‌های ویژه که در بالای افرادی که صحبت می‌کنند نگاه داشته می‌شود، به ضبط صدا می‌پردازد. این امر سبب می شود که تداخلی بین صدای سوژه مورد نظر با صداهای مزاحم اطراف شما که در حال فیلمبرداری هستید به وجود نیامده و به ثبت مناسب صدا نیز توجه کاملی شود.
در مورد فیلمهای حیات وحش، عموما صدا در زمان دیگری ضبط می‌شود و بسیار به ندرت اتفاق می‌افتد که صدا و تصویر در یک زمان ضبط شوند. در عوض، معمولا در هنگام ویراِیش فیلم، صدا بر روی آن قرار می گیرد. به کلیپ زیر توجه کنید:
به عنوان نتیجه گیری می توان گفت که ویدئو رسانه‌ای بسیار جذاب است و بی دلیل نیست که انسان مجذوب فیلم و تلویزیون شده است. بنابرای تولید یک فیلم با کیفیت، درست همانند عکاسی، یک هنر به شمار می‌آید و با شروع به این کار متوجه خواهید شد که علاوه بر هنر، تفریح بسیار جذابی نیز است. پس سعی کنید حتما از قابلیت فیلمبرداری با دوربین‌های SLR خود نیز استفاده نمایید!